Lembrar a miña infancia é lembrarte a ti, madriña. Bicos ao ceo, e abrazos tamén, madriña do meue calor nas que o tempo parecía deterse enchendo o corazón de ledicia ata a chegada do solpor. Os raios de sol pendurando como estrelas silenciosas entre as árbores do campo. Na fraga máxicos sons traían ata nós o piar dos paxariños. Que sinxelo ser feliz, levando as vacas a pastar, lavando de xeonllos na poza do río, sentadas no valado deixando que o suave vento nos acariñara a cara. Que marabilla de tempo, e que mágoa non vivilo de novo aínda que só fose tan breve coma o cantar do cuco en primavera.

Tampouco esquecín os invernos, ao carón da lareira, entre garabullos que repiqueteaban vermellos subindo con forza pola cheminea ata escapulirse e perderse entre folerpas de neve. Mil e un regatos corrían pola corredoira e eu saltaba contenta choupando coas túas zocas de madeira. No branco Nadal, un ano fixéchesme o agasallo máis fermoso, un carro feito de nabo con rodas que xiraban nun eixo de pau. Puxécheslle un cordiliño. Que ben o pasei!

Bicos ao ceo, e abrazos tamén, madriña do meu querer.