Logo de la empresa

O ceo de agosto, o rostro dun neno

Xermán Torres | revista eSmás Vilagarcía Nº43 Invierno 2023

Relato Corto
O ceo de agosto, o rostro dun neno

Nuns ceos xa pasados porque a vida cambia como os ceos, cando eu era un neno gustábame contemplar o ceo limpo e claro nas noitiñas de agosto, mentres a miña querida e lembrada avoa María lavaba a roupa no lavadoiro, preto do fermoso río Umia, o río da miña nenez, moi troiteiro daquela. Naqueles ceos xa pasados, xa idos, as estrelas mudaban ao igual que as xentes, moitas xa non están, igual que moitas persoas; pero, vémolas, igual que sentimos as presencias de seres queridos xa idos.

Eu miraba cara o alto e contemplaba estrelas e constelacións das que non sabía os nomes, mais gozaba co escintilar das estrelas, de distinta luminosidade, todas como puntiños brillantes, algúns un pouco máis grandes ca outros. A inmensidade do universo, como un grande océano, sementado de pequenos e luminosos illotes. Para min era abraiante daquela e sígueo a ser hoxe. Que misterios, que historias agochaba o firmamento! A miña mente infantil soñaba, maxinaba...; aquelo era algo impresionante.
 

- Meu netiño, que fas? Que miras aló no alto?

- Avoa, miro para as estrelas.

- Pois, non mires tanto, cada estrela que mires, pódese converter nunha espulla. E non quererás ter o corpo cheo de espullas?
 

Así coutaba a miña avoa a miña contemplación, as miñas observacións celestes e hoxe teño o corpo poboado de lunares. 

Tamén nos tempos de picariño ía cos meus avós a recoller piñas e gharabullos no monte preto de San Clemente e de San Andrés de Cesar. Volviamos  á noitiña e eu seguía coa miña teima de mirar cara o alto. (“Mira cara o alto Hanna, mira cara o alto”).  Un día en que regresabamos do monte, despois do solpor, os adultos con cadanseu feixe de gharabullos e bolsas de piñas, había unha extraordinaria lúa chea de agosto, enorme, dunha intensa cor amarela, semellaba que a grande lúa estaba a nos ollar e nos seguía, era algo que impresionaba aos ollos atónitos dun meniño, a grande e luminosa lúa alumeaba o noso camiño e viña con nós, parecía que agarimosamente nos sorría e nos protexía no noso camiñar en doce compaña. Eu miraba abraiado cos meus ollos de neno aquel precioso espectáculo, vía nela os seus ollos e a súa boca que alegre nos sorría, é algo que aínda hoxe, pasadas moitas lúas, non esquecín.

E boto de menos, dos meus tempos da dourada infancia, non poder ver tan clara e luminosa a Vía Láctea ao ollar cara o Xiabre naqueles meses de agosto pasados co ceo limpo e claro, no que poder contemplar o Campo das Estrelas e dos planetas, que agora non podo ver igual, quedou atrás, lúas atrás, ceos atrás a maxia da nenez e a claridade dos ceos. 

Mais sigo a mirar cara o alto, “mira cara o alto”, en vez de espullas teño pequenas lúas poboando todo o meu corpo... e polo menos nada me impide soñar.

 

Autor Xermán Torres.

 

 


Anunciantes en el número actual la revista eSmás:


Scroll to Top