Nunha santa vila que semella retomar os folgos viviu un inglés con gran maquillaxe e complementos.

Capas de xofre cobren os seus ollos.

O inglés camiña polas rúas estrañas dunha paisaxe de pedras lácteas e diamantes obscenos.

O inglés non sabe rir.

O inglés vai morrendo pouco a pouco.

Entón, chegaron os peixes de cores e a auga fresca do mar, e sempre ela, ela. O inglés colleu todas as capas, toda a maquillaxe, todos os complementos, pedras e diamantes e emprendeu a viaxe, tanto tempo retrasada polos seus propios medos.

Arrastrado polas correntes cómplices do mar chegou impávido á illa do milagre.

E así, as cousas semellaron encaixar pouco a pouco. Ese arrefriado perdido e eterno. Non está? Ese peso no lombo, na alma que ía caendo, extinguíndose entre dunas azuis celeste. Non está?

O inglés foi rachando cachos da súa propia pel, ata que, un día, baixo a suposta impostura dunha eternidade, xurdiu un novo corpo, un novo ser.

O inglés aprendeu que no camiño está a vitoria.

Na loita cotiá e imperecedoira.

Tentou ser cómplice do tempo.

Unha tarde quente e ventosa achegáronse os primeiros poboadores dese incríbel mundo e falaron co silencio e o berro. Calaron e berraron cara a cara.

O inglés medrou e un día resucitou de entre os mortos.

Non houbo foguetes, nin festa, nin beatificación laica. Non. Simplemente unha morea de pequenos, imperceptíbeis segundos. Unha maxia e unha perda. Un sosego interno e unha pequena esperanza.

Nunha santa vila viviu un inglés unha eternidade de Ritas e Roques.

Agora, no novo mundo, inesperadas capas de ilusión cobren os seus miolos.

Os ingleses precisan perspectiva.

Os ingleses precisamos aire limpo e puro.

Algún día volverá sobre os seus pés ata chegar á paisaxe rara que o fixo e o desfixo. Sen peso, sen cargas. Camiñará por novas rúas e avenidas, polas escasas ruínas dun pasado esplendoroso e ruín, polas derradeiras corredoiras da esencia e o devalar do tempo. Mergullarase nun futuro feito muller inmensa ao lado dun pequeno río no que os patos falan e falan mentres comen.

A velliña bótalles pan enfeitizado.

Os velliños da man, lentos, que a ameba conserva nas súas retinas.

Ingleses, podemos ser mellores! En serio, dixo algún deus do imposíbel.

Ser mellores.

Foi así que o home, o inglés, aprendeu a gran lección revirada e simple.

Sinxeleza cósmica: Vivir, vivir. Camiñar, camiñar.

Expando os pulmóns. Respiro. Non sei canto. Mais sei onde.

Respiro.

Probemos xuntos.

Manuel Seixas.
Xullo 2013.
Para tod@s @s ingleses superviventes.